ทุกสิ่งที่ทำให้ผมเกิดความอาลัยใคร่พบเจอ

ปัจจุบันหลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปเกือบหมดสิ้นแล้ว

การแพร่กระจายวัฒนธรรมจากส่วนกลางครอบคลุมชนบทหมดสิ้นแล้ว

สิ่งใหม่ๆไหลเร็วรุนแรงไม่อาจต้าน

ไม่อาจเฉลียวรู้ทัน ได้คิด ,ได้ถาม

ผมกลัวว่าในวันหนึ่ง

ทุกๆที่ของประเทศจะเหมือนเป็นดินแดนเดียวกันไปหมด

ไม่มีภูมิภาค ไม่มีภาษาท้องถิ่น ไม่มีวัฒนธรรมท้องถิ่น

 

และไม่มีประเทศ

ผมกลัวว่าสักวันหนึ่ง

จะไม่มีการระลึกรู้ถึงจิตวิญญาณ….ไร้แม้กระทั่งสัญชาติญาณ

จะมีก็แต่เพียงสถานะภาพทางสังคมของการเป็นอาชีพนั้นๆ ,มีหน้าที่นั้นๆ

รูปแบบชีวิตของมนุษย์จะถูกครอบด้วยกรอบบรรทัดฐานเดียว

เป็นอยู่แบบเดียวกัน

พร้อมรับคำสั่งปฏิบัติตามจากศูนย์ส่วนกลาง

จากการประกาศบอกจากส่วนกลาง

ผมกลัวว่าสักวันหนึ่ง

เราจะไม่มีความประทับใจอะไรเกี่ยวกับชาติพันธ์หลงเหลือ

สิ่งที่มีให้เห็นและเป็นอยู่ คงไม่ต่างจากการเก็บดองของเก่า

เป็นรูปแบบของเก่าที่อยู่ห่างไกล

ไม่มีชีวิตจริง….ไม่รู้ซึ้ง ,ไม่เข้าใจ….

บ้านเรือนปัจจุบันกำลังถูกทุบทำลาย

ผู้คนกำลังจะตาย

โศกเศร้าเมื่อประสบทุกข์

วันนี้ผมขอใช้เวลากับขอบฟ้า ,ขุนเขา

สถานที่ที่ผมสามารถมองเห็นอะไรบางสิ่งที่คนทั่วไปมองไม่เห็น

ผมสามารถเป็นนก

ผมสามารถเป็นป่า

ผมสามารถเป็นคนพเนจรเดินทางนั่งพักร่มโคนต้นไม้ไกลๆโน้น

ผมไม่ต้องการบอกกล่าวถึงความดีงาม

หากแต่หลังจากการพเนจรแล้วผมจะกลับมารับใช้ในหน้าที่

ทุกคนมีหน้าที่

สิ่งนี้สิ่งเดียวที่มีและเป็นอยู่กับสถานที่

เป็นจริงและไร้ความจริง